اخبار نشر

نظری بر حجاب از درون چکیده ای از مقاله ی یک زن ژاپنی تازه مسلمان من اهل ژاپن هستم و زمانی که من در اوايل دهه 1990 در فرانسه به اسلام گرويدم، مجادله بر سر پوشش حجاب در مدارس، مسأله بشدت داغی بود....

«حلقه ی وصل» سخن از چه کسی است ؟ سخن از حلقه ی وصل تمام امت است با رسالت  عظمی و امامت کبری. سخن از امتداد وجود مُلکی و ملکوتی خاتم در اين عالم است. سخن از واسطه ی طلوع کواکب آسمان امامت است. سخن از...

حقيقت انسانيت مرزبان بزرگ قرآن؛ منادي آزادی؛ حقيقت انسانيّت؛ مرآة جمال ذات ذوالجلال و آئينه­ ی تمام نمای احديّت؛ پيشوای موحّدان اميرالمومنين علی(ع)؛ شخصيتی كه همچون عظمت و بزرگی هستی، در مقدار و...

وصیتنامه شهید دکتر چمران به امام موسی صدر متنی که در زیر می خوانید، وصیتنامه ای از سردار رشید اسلام، شهید دکتر مصطفی چمران است که خطاب به امام موسی صدر نگاشته شده است. این وصیتنامه در ۲۹ خرداد سال...

چه بگویم درباره مرد بزرگ و شخصیت فرهیخته حضرت آیت الله علامه حاج سید محمد حسین طباطبایی(اعلی الله مقامه) که ویژگی‌های بارزی داشتند و از مفاخر جهان تشییع به شمار می‌روند. بزرگ مردی که زندگانی ساده و به دور از دل‌بستگی‌های دنیایی داشت. ایشان با برادر بزرگوارشان سیدمحمدحسن در سال 1304 هجری ‌شمسی پس از اتمام تحصیلات مقدماتی در مدرسه طالبیه تبریز با عطشی وصف ناشدنی در مسیر تفقه در دین و سیر و سلوک عرفانی رهسپار نجف اشرف شدند. از آن‌جا که ایشان حاضر نبودند از سهم امام علیه‌السلام  و وجوهات شرعیه استفاده کنند، زندگی برایشان سخت بود اما با وجود همه‌ی سختی‌ها، عزم راسخ و همّت بلند آن بزرگ مرد موجب شد در نجف از خرمن حکما و بزرگان دین و  فلسفه خوشه‌چینی کند. حکیم معروف «سیدحسین بادکوبه‌ای» بود که توانست علامه را با حقیقت حکمت، به ویژه تفکر فلسفی، آشنا کند و باعث شود او در عرض شش سال، «منظومه‌ی» سبزواری و «اسفار و مشاعر» ملاصدرا و دوره «شفای» بوعلی و «اخلاق» ابن مسکویه را بخواند. اما ادامه‌ی حضور در نجف اشرف برای علامه میسور نبود و از طرفی هم اوضاع کشاورزی و زمین‌هایشان در شادآباد تبریز حسابی به هم خورده بود. به همین جهت، علامه طباطبائی و برادرش بلافاصله راهی ایران و دیار آبا و اجدادیشان –– شدند و تا ده سال در وطن خویش ماندند. در این مدت با تلاش طاقت‌فرسا زمین‌های رهاشده و باغ‌های مخروبه را آباد کردند. طی این مدت، با اخلاقی کریمانه و تواضعی زبانزد به امور روستاها و زندگی مردم رسیدگی می‌کردند و به کمک نیازمندان می‌شتافتند.